anno huius seculi XXXI, amandata in Daciam regina cum filio, et Georgio Martinusio praecipuo Ioannis defuncti consiliario. is natione Dalmata, nobili familia, sed in tenui re educatus, vilissima puer apud Ioannis regis matrem ministeria exercuit, calefaciendis hypocaustis destinatus. quapropter elati ingenij iuuenis, seu taedio praesentis, seu desperatione melioris fortunae, relicta Ioannis familia, vitam monasticam in Paulli primi eremitae coenobio iuxta Budam professus est, cellariaeque praefectus et promus condus effectus, ad victum necessaria, non aequaliter, sed prout alios alijs plus diligebat, inter fratres distribuebat, iam tum vel in leuissimis rebus et inter humilis condicionis personas gratiam aucupans. ibi primum litteras didicit, et, quamuis iam adultior, etiam latine aliquid effari, ea spe, vt inter sacerdotes cooptari et solemne sacrificium celebrare posset. ita in Ioannis familiam redijt, eumque Ferdinando in regem assumpto, exulantem apud Sigismundum Poloniae regem socerum secutus, multis et grauissimis in negotijs fidelem ei operam nauauit, variasque ac periculosas legationes vestitu dissimulante personam et securitatem praestante, intrepide obiuit. quibus officijs adeo sibi Ioannis animum deuinxit, vt ab eo mox in regnum restituto, in secretius consilium allectus, et quaestura regni, quae dignitas primaria est, ornatus sit, Varadinensi prius episcopatu donatus, ac postremo tutor cum regina vxore Stephano filio testamento relictus. sed cum homo ambitiosus spretis reliquis proceribus in publica administratione ingenio suo vteretur, in suspicionem reginae venit regni affectati: itaque crebrae inter eos discordiae vtrique perniciosae, atque inprimis Christiano nomini; et quo saepius reconciliati, eo suspectior alter alteri.